Przypadek zgubionych pieniedzy

0
135

Stabilność popytu na pieniądz traktowana była jak dobrze udokumentowany fakt, kiedy – począwszy od 1974 r. – konwencjonalna funkcja popytu na pieniądz Ml zaczęła znacznie przeszacowywać przyszłą wielkość popytu na pieniądz. Stephen Goldfeld ochrzcił to zjawisko niestabilność: funkcji popytu na pieniądz mianem ?przypadku zgubionych pieniędzy”. Przypadek ten stanowił jednak poważne wyzwanie dla przydatności funkcji popytu na pieniądz jako narzędzia analizy wpływu polityki pieniężnej na zagregowaną działalność gospodarczą. Co więcej, miał on istotne implikacje dla określenia przyszłego sposobu prowadzenia polityki pieniężnej. W rezultacie, niestabilność funkcji popytu na pieniądz Ml sprowokowała podjęcie intensywnych badań nad rozwiązaniem zagadki brakujących pieniędzy i wskrzeszeniem stałej funkcji popytu na pieniądz. Poszukiwania stałej funkcji pieniądza odbywały się dwutorowo. Pierwszy z nich zajmował się badaniem, czy nieprawidłowa definicja pieniądza mogła stanowić przyczynę, dla której funkcja popytu na pieniądz stała się tak niestabilna. Inflacja, wysokie nominalne stopy procentowe oraz rozwój technologii komputerowej doprowadziły do gwałtownych zmian, jakim od 1974 r. zaczęły podlegać mechanizmy płatności i techniki zarządzania pieniądzem. Co więcej, pojawiły się i zaczęły zyskiwać coraz to większe znaczenie liczne nowe instrument} finansowe.